ดึกสงัดไร้สรรพเสียงใด ๆ
มวลแห่งความเงียบไหลผ่านโสตประสาทระลอกแล้วระลอกเล่า
ใครบางคนกำลังทุกข์ทรมาณกับอัตตาของตนพร้อมกับประสาทที่ยังตื่นพร้อม
มวลแห่งความคิดกำลังวิ่งชนกันไปมาในมโนสำนึก
อัตตากำลังทำร้ายผู้เป็นเจ้าของอย่างแสนสาหัส
จริง หรือเท็จ ?
ผิดหรือชอบกันเล่า ?
1 + 1 ไม่เท่ากับ 2 เสียแล้ว
มนุษย์เอย.. ใยเจ้าถึงต้องทุกข์ทนเพราะอัตตาแห่งตนถึงเพียงนี้ ?? ...
มนุษย์เอย.. เจ้าหรือมิใช่ที่ก่ออัตตาให้เกิดขึ้นในตน
เจ้าหรือมิใช่ ที่หลอกตัวเองกับจินตนาการเลื่อนลอย
แล้วเมื่อไหร่เจ้าจะตื่นเสียที ??
ท่ามกลางความเจริญทางวัตถุที่ทวีมากขึ้น ฟังก์ชั่นผกผันทางความคิดกำลังเจริญตามหรืออาจมากกว่านั้น
ดอกไม้สีขาวอาจไม่ใช่ดอกไม้ที่สวยที่สุดอีกต่อไป
เส้นตรงไม่ใช่เส้นที่ใคร ๆ พึงปราถนา
ความคดเคี้ยวแห่งเส้นสาย พึงต้องการเพื่อประดับไว้บนหน้ากากของตัวละครแห่งชีวิตกระนั้นหรือ
ฝันกับจริง แล้วอะไรเล่าที่เป็นความจริง ??
อะไรเล่าที่เป็นความฝัน ??
สิ่งใดเล่าที่ยั่งยืน..
ดอกไม้งามเป็นที่ต้องการแห่งผองชน
เพียงได้ยลความงามแห่งเจ้า
เจ้าผู้เคยลำพองในศักดิ์แห่งดอกไม้
เจ้าผู้กำลังก่ออัตตาแห่งตนด้วยความหลงตน
เจ้าผู้ทวีกำลังให้แก่อัตตาของตนจนเกินแก่การควบคุม
เจ้ากำลังทุกข์ทนด้วยอัตตาที่เจ้าก่อขึ้นเอง
สิ่งใดเล่าเป็นของเจ้า ไม่มีเลย
แม้สังขารของเจ้าเอง
เจ้าจะแสวงหาสิ่งใดกันเล่า
เมื่อสิ่งที่เจ้าได้มาเป็นเพียงภาพลวงตาเท่านั้น
แม้เพียงเจ้าหลับตาภาพที่เจ้าพึงใจก็จะอันตรธานไปจากคลองจักษุของเจ้าเอง
แม้เพียงเจ้าก้าวข้ามผ่านอัตตาแห่งเจ้านั่นอาจเป็นสิ่งที่เจ้ารอคอยมาชั่วชีวิตก็เป็นได้
แล้วใยเล่าเจ้าจึงรีรออยู่เช่นนั้น ???
จงรวบรวมกำลังใจทั้งหมดที่เจ้ามีเพื่อผ่านพ้นความทุกข์แห่งอัตตานั้นเสียเถิด....
บทความ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น