เด็กน้อยกับต้นแอ๊ปเปิ้ล

ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีต้นแอ๊ปเปิ้ลใหญ่อยู่ต้นหนึ่งเด็กชายตัวเล็กๆ คนหนึ่งชอบไปที่นั่น และเล่นกับต้นแอ๊ปเปิ้ลอยู่เป็นประจำเขามักจะปีนขึ้นไปยังยอดไม้ เด็ดลูกแอ๊ปเปิ้ลมากิน และงีบหลับไปที่ใต้ร่มเงาของต้นแอ๊ปเปิ้ลนั่นเอง...

เขารักต้นแอ๊ปเปิ้ลต้นนี้มาก และต้นแอ๊ปเปิ้ลก็รักที่จะเล่นกับเขาเช่นกัน

เวลาผ่านไป...เด็กน้อยคนนั้นได้เติบโตขึ้น และไม่ค่อยได้มาเล่นที่ต้นแอ๊ปเปิ้ลทุกๆ วันเหมือนแต่ก่อนวันหนึ่งเด็กน้อยคนนั้น ก็กลับมาที่ต้นแอ๊ปเปิ้ลต้นนี้อีกครั้ง แต่เขาดูไม่สดใสอย่างเคย ดูเศร้าสร้อย เหงาหงอย…

"มาเล่นกับฉันสิ" ต้นแอ๊ปเปิ้ลร้องเรียก"ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ จะได้มาเล่นกับเธอได้อีก" เด็กน้อยคนนั้นตอบ"ฉันอยากได้ของเล่นน่ะ แต่ฉันไม่มีเงินซื้อ" เด็กน้อยพูดต่อ"ฉันเสียใจด้วยนะ ฉันก็ไม่มีเงินเลย... แต่ถ้าเธอเด็ดลูกแอ๊ปเปิ้ลของฉันทั้งหมดไปขาย เธอก็จะมีเงินไปซื้อของเล่น"เด็กน้อยได้ยินดังนั้นก็ตื่นเต้นเป็นอันมาก ก่อนที่จะรีบเด็ดผลแอ๊ปเปิ้ลไปอย่างรวดเร็วและจากไปอย่างมีความสุขโดยที่ไม่กลับมาที่นี่อีกเป็นเวลานาน…ต้นแอ๊ปเปิ้ลกลับมาเศร้าสร้อยอีก

วันหนึ่งเด็กน้อยกลับมาอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ต้นแอ๊ปเปิ้ลตื่นเต้นดีใจมาก "มาเล่นกับฉันนะ" ต้นแอ๊ปเปิ้ลร้องเรียก"ฉันไม่มีเวลาเล่นกับเธอหรอกนะ ฉันต้องทำงานหาเลี้ยงครอบครัว ตอนนี้เราต้องการบ้านซักหลัง เธอพอจะช่วยฉันได้ไหม""ขอโทษนะ ฉันไม่มีบ้านให้เธอหรอก... แต่เธอสามารถตัดกิ่งไม้ของฉัน แล้วนำไปสร้างบ้านได้นะ"เมื่อได้ยินดังนั้น เขาก็ตัดกิ่งไม้แทบทั้งหมดจากต้นแอ๊ปเปิ้ล และกลับไปอย่างมีความสุขต้นแอ๊ปเปิ้ลยินดีที่ได้เห็นเด็กน้อยมีความสุข แต่เด็กน้อยก็ไม่ได้กลับไปที่นั่นอีก ต้นแอ๊ปเปิ้ลจึงกลับมาเศร้าสร้อยและเดียวดายอีกครั้ง

วันที่อากาศร้อนวันหนึ่ง เด็กน้อยในวัยกลางคนก็กลับมา ต้นแอ๊ปเปิ้ลดีใจมาก"มาเล่นกับฉันนะ" ต้นแอ๊ปเปิ้ลร้องเรียก"คงไม่ได้หรอก เพราะตอนนี้ฉันแก่แล้วและกำลังรู้สึกเศร้ามากด้วย ตอนนี้ฉันอยากจะล่องเรือเพื่อผ่อนคลายซะบ้าง เธอมีเรือให้ฉันบ้างไหม""ใช้กิ่งไม้ที่ยังเหลืออยู่ มาสร้างเรือสิ เธอจะได้ล่องเรือออกไปและมีความสุขซะที" เมื่อได้ยินดังนั้น เขาจึงตัดกิ่งไม้ที่เหลือทั้งหมด และนำมาสร้างเรือ จากนั้นจึงล่องเรือออกไป... ไม่กลับมาอีกเป็นเวลานาน…

ในที่สุด เด็กน้อยก็กลับมาที่นั่นอีกครั้ง หลังจากที่จากไปนานหลายปี บัดนี้เขาได้กลายเป็นชายชราไปแล้ว"ฉันขอโทษด้วยนะเด็กน้อย ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรให้เธอได้อีกแล้ว ฉันไม่มีแอ๊ปเปิ้ลเหลืออยู่เลย ซักลูกเดียว" ต้นแอ๊ปเปิ้ลบอก"ฉันไม่มีฟันที่จะเคี้ยวแล้วล่ะ" เขาตอบ"ฉันไม่มีกิ่งไม้ ให้เธอปีนเล่นได้อีกแล้วนะ""ฉันแก่เกินไปที่จะทำอย่างนั้นแล้วล่ะ" เขาน้อยพูดเบาๆ "ฉันไม่มีอะไรจะให้เธอได้อีกแล้ว...สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ คือ รากของฉันที่ตายแล้วเท่านั้น" ต้นแอ๊ปเปิ้ลพูดทั้งน้ำตา"ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว นอกจากที่พักผ่อน ตอนนี้ฉันเหนื่อยเหลือเกินกับเรื่องราวที่ผ่านๆมา"เด็กน้อยในวัยชราตอบอย่างอ่อนล้า"ดีเลย รากไม้แก่ๆ นี้เป็นที่ที่เหมาะแก่การที่เธอจะเอนหลังและนอนพักผ่อน มานี่สิมานอนข้างๆตัวฉัน และพักผ่อนซะที"

เด็กน้อยล้มตัวลงนอนใต้ต้นแอ๊ปเปิ้ลอย่างมีความสุข ขณะที่ต้นแอ๊ปเปิ้ลนั้นมองเด็กน้อยนอนหลับอย่างปลื้มปิติ พร้อมกับยิ้มทั้งน้ำตา...

นี่เป็นเรื่องราวของทุกๆ คน โดยต้นแอ๊ปเปิ้ลก็เปรียบเสมือนพ่อแม่ของเราเมื่อเรายังเด็ก เราชอบที่จะเล่นกับพวกท่าน แต่เมื่อเราเติบโตขึ้น เรากลับจากท่านไป เราจะกลับไปก็ต่อเมื่อเราต้องการบางสิ่งบางอย่างหรือมีปัญหาเท่านั้น แต่ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น ท่านก็ยังอยู่ที่นั่นเสมอ และจะมอบทุกสิ่งทุกอย่างที่จะทำให้เรามีความสุขคุณอาจจะคิดว่าเด็กน้อยคนนี้ใจร้ายกับต้นแอ๊ปเปิ้ลมาก แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่เราทำกันอยู่ในทุกวันนี้!