โลงศพ

โลง คือ บ้านหลังสุดท้ายของมนุษย์เรา 

เศรษฐี ยาจก วณิพกพเนจร คนทุกชนชั้นวรรณะ

ในที่สุดแห่งชีวิต ก็หนีไม่พ้นโลง

เคยอยู่ที่ใหญ่โต สุดท้ายก็ต้องเข้าไปอยู่ในที่แคบ ๆ

“ใหญ่แค่ไหน ก็ไม่ใหญ่เกินโลง”

ความสวย ความงามของโลงขึ้นอยู่ตามฐานะ

ถึงจะเรียกอย่างไร จะสวยแค่ไหนก็ตามคงมีชื่อว่า

“โลง” อยู่วันยังค่ำ

มีใครบ้างที่เห็นโลงแล้วอยากอยู่

คงมีเพียงคนที่ทุกข์หนัก 

หรือไม่ก็เป็นโรคจิตอย่างรุนแรง

หรือไม่ก็ผู้แสวงหาซึ่งธรรมเท่านั้น

“สำหรับคนที่หลงโลก ย่อมลืมโลง”

โลงเป็นตัวแทนแห่งความจริงบางสิ่งบางอย่าง

ที่มนุษย์พยายามที่จะหนีให้พ้น 

อย่ากลัวโลงกันเลย

จงทำความพอใจในโลงให้ได้

จงมีโลงไว้ในใจเสมอ 

จงยอมรับความจริงว่าเราทุกคนไม่อาจหนีพ้นโลงไปได้

จงอย่าอวดดี อวดเก่งมากนักเลย เดี๋ยวก็จะเข้าโลงกันหมดแล้ว

หัดยอม หัดเย็น หัดอภัย หัดอโหสิบ้าง

ทิ้งมันก่อนลงโลงกันบ้าง คนแบกโลงเขาจะได้เบาบ้าง