ชีวิตกับความตาย

โดย...นักบวชปาซาน

ท่านผู้รู้ ท่านได้กล่าวเปรียบชีวิตมนุษย์ไว้อย่างน่าคิดเป็นปริศนาไว้ว่า

"โลกนี้เหมือนโรงละครโรงหนึ่ง มนุษย์นั้นเปรียบเหมือนกับตัวละคร

ความตายของมนุษย์ คือ การปิดฉากลงของการแสดงบทละคร"

ชีวิตของมนุษย์เรานั้นก็จะมีความเป็นไป

เหมือนกับนิยามที่ผู้รู้ท่านได้กล่าวไว้แล้วทุกประการ

ต่างคนต่างแสดงตามบทที่ได้รับมา แล้วแต่ใครจะรับบทอะไร

ใครจะแสดงได้ดี ตีบทแตก ถูกต้องตามบทหรือไม่

ก็จงเลือกแสดงไปตามบท ตามความสามารถของตนไป

จนกว่าละครเรื่องนั้นจะปิดฉากลง

จะเลือกแสดงโดยการเลือกเอาพระธรรมคำสั่งสอนเป็นผู้กำกับ

หรือว่าจะเลือกแสดงโดยเอากิเลสตัณหาเป็นผู้กำกับก็สุดแล้วแต่

แต่ว่าในที่สุดทุกๆบทละคร ทุกๆโรงละครก็ต้องปิดฉากลง

จะคงไว้เพียงแต่ความทรงจำของผู้ดู ผู้ชมเท่านั้น

มีอะไรบางสิ่งบางอย่างที่อยากจะบอกกับเพื่อนมนุษย์ 

ผู้ที่กำลังรับบทการแสดงละครอยู่นั้น ได้รับทราบไว้บ้างว่า 

ละครที่เราแสดงอยู่นั้นมันก็มีตอนอวสาน มีตอนจบอยู่เหมือนกัน

อย่ามัวแต่แสดงละครจนลืมคิดว่า 

ตอนอวสานได้ใกล้มาถึงแล้ว สำหรับละครเรื่องนี้ที่เราแสดงอยู่

"ชีวิตเราก็อวสานเป็นเช่นบทละคร"

น่าเป็นบทภาวนาที่ดีที่สุดสำหรับบทตัวละคร ทุกตัวที่กำลังแสดงละครอยู่

อยากให้ได้นำไปคิด ไปภาวนา

เผื่อว่าจะได้ช่วยให้การแสดงละครไม่เกิดผิดบทบาทที่กำลังแสดงอยู่

ว่าเราควรจะแสดงอย่างไรถึงจะถูกต้องดีงาม 

จะได้เกิดประโยชน์แก่ผู้ชมได้บ้าง ไม่มากก็น้อย

อย่าต้องให้ผู้ที่ซื้อบัตรเข้าชม ต้องเสียเงิน เสียความรู้สึก เสียกำลังใจ

และเกิดความเบื่อหน่ายในที่สุด จนต้องลุกเดินหนี แล้วบ่นว่า

"น่าสงสารที่สุด" เหมือนหลายๆคนที่เคยประสบมา

วันนี้จึงขอนำเรื่อง

ชีวิตกับความตาย ที่เคยได้เขียนไว้เป็นหนังสือเล่มเล็กๆ

สำหรับไว้แจกในงานศพเมื่อหลายสิบปีแล้ว

มาเป็นธรรมปฏิสันถาร เป็นเรื่องแรกในเดือนนี้

อยากให้ทุกคนได้อ่าน

เผื่อว่าจะได้เป็นคู่มือสำหรับการแสดงบทละคร

ที่กำลังรับบทแสดงอยู่นั้นให้ได้มาตรฐานแห่ง

“ความสะอาด ความสว่าง ความสงบ” บ้าง