มัดตราสัง

ศพนอนพนมมือถือดอกไม้และธูปเทียน

ถูกห่อไว้ด้วยผ้าสีขาว

ถูกมัดด้วยด้ายสามเส้น

มัดที่มือ มัดที่คอ และมัดที่เท้าทั้งสองไว้

สอนใจให้คนที่มีชีวิตอยู่่ได้คิดเป็นปริศนาว่า...

“ทุกคนล้วนถูกบ่วงบุตร บ่วงทรัพย์สินเงินทอง

บ่วงคู่ชีวิต ผูกมัดไว้ให้ติดอยู่ หาความอิสระไม่ได้

และเป็นทุกข์อยู่ร่ำไป”

โซ่ล่ามชีวิต

ติดอยู่แค่นั้นเอง

ผู้ที่มีปัญญา และกำลังจะหมดกรรมเท่านั้น

ถึงจะไม่ถูกบ่วงทั้งสามผูกมัดรัดตรึงไว้

ชีวิตเขาย่อมมีแต่ความเป็นอิสระ เบาสบาย

หาความทุกข์ไม่มีเลย

“ไม่ว่างพอที่จะไปไหนได้ ต้องรับภาระเลี้ยงลูก ลูกยังเล็กอยู่

ไม่ว่างพอที่จะไปไหนได้ แฟนเขาไม่ให้ไป 

ไม่ว่างพอที่จะไปไหนได้ กลัวข้าวของเงินทองหาย

ไม่ว่างพอที่จะไปไหนได้ ยุ่งกับงานเหลือเกิน ”

นั้นคือ คำปฏิเสธที่ทุกคนล้วนชอบกล่าวกัน

แต่ถ้าถึงเวลาที่พยามัจจุราชมาพาเราไป 

ท่านคงยิ้ม ๆ แล้วบอกเราว่า

“อย่าเรื่องมากนักเลย...ไปกันเถอะ หมดเวลาเจ้าแล้ว”