ทรัพย์สมบัติ

“ตายไปก็เอาไปไม่ได้...”

คำพูดประโยคนี้ 

เราได้ยินกันบ่อยเหลือเกิน

แถมเราก็ยังเคยได้พูดบ่อย ๆ อีกด้วยใช่ไหม !

เหตุไฉนจึงไม่รู้จักปลงกันบ้าง

จะโลภอะไรกันมากมาย

วัน ๆ มีแต่...ของกู...ของกู...ของกู 

บางคืนก็ยังนอนไม่หลับ 

เพราะใจยังรู้สึกปรารถนาต้องการอยู่

บางครั้งยังต้องเข่นฆ่ากันเพื่อที่จะได้มา

บางครั้งฆ่าได้แม้กระทั่งผู้มีพระคุณ

บางครั้งก็ยอมผิดศีลผิดธรรมเพื่อให้ได้มา

เหตุการณ์เช่นนี้อะไรพาไป

ถ้าไม่ใช่...”เพราะใจไม่รู้จักพอ”

ร่างกายของเราได้ชื่อว่า สมบัติที่ห่วงแหนที่สุด 

เรายอมเสียสมบัติ เสียเงินเสียทองภายนอกมากมาย

เพื่อรักษาร่างกายให้คงอยู่

แต่มาวันนี้.....แม้ร่างกายที่สุดรักสุดห่วงก็ไม่มีสิทธิ์ครอบครอง 

จำต้องทิ้งไว้ ดูเหมือนว่าไม่ไยดี ไม่เสียดาย เอาเสียเลย