ท้ายที่สุดแล้ว.....
ผมคิดว่าชีวิตที่จะให้ความสงบแก่คุณได้
คือ ชีวิตที่ไม่มีจุดหมายกดทับ
ไม่มีอุดมคติเป็นเครื่องร้อยรัด
แต่เป็นชีวิตที่มีมรรควิถี
เหมือนอย่างที่เต๋าสอนไว้
แม้แต่คำว่า “เต๋า” ก็แปลว่า “วิถี” เท่านั้นเอง...
ชีวิตแบบเต๋าก้าวพ้นทวิภาวะ
เหมือนน้ำที่ไหลลงมาจากยอดเขา
เจอก้อนหินก็เลี้ยว เจอทุ่งหญ้าก็ไหลช้าลง
ไม่ติดรูปแบบตายตัว แปรรูปไปตามภูมิประเทศที่ไหลผ่าน
เป็นหนึ่งเดียวกับภูเขา ท้องทุ่ง แต่ก็คงความเป็นสายน้ำ
ซึ่งไหลไปเรื่อยๆ ไม่หยุดยั้ง
จนกว่าจะถึงปลายทาง คือ มหาสมุทร
ปลายทางอย่างมหาสมุทรเนี่ย
เราอย่าเรียกว่าเป็น “จุดหมาย” เลย
เพราะมันไม่ใช่จุดหมายทางอัตวิสัย
หากเป็นปลายทางของสายน้ำ
ที่จะคืนสู่บ้านเกิดดั้งเดิมของตน....
เพราะฉะนั้น...ผมถึงเคยเขียนว่า
แต่ละก้าวที่คุณก้าวไป มันสำคัญกว่าจุดหมาย
คุณเป็นหนึ่งเดียวกับก้าวนั้นหรือเปล่า
ถ้าคุณเป็นหนึ่งเดียวกับก้าวนั้น.....
วันนี้คุณพบตัวเองแล้ว
แต่ละนาทีที่ผ่านไปก็ครบถ้วนแล้ว
แต่ถ้าคุณขัดแย้งกับปัจจุบันขณะของคุณอยู่ตลอดเวลา
ตัวทำอย่างหนึ่ง ใจอยากทำอีกอย่างหนึ่ง
คุณจะมีแต่ความทุกข์....
นั่นคือ....ชีวิตของคนในโลกปัจจุบัน
: เสกสรรค์ ประเสริฐกุล (นักเขียน , นักวิชาการ)
นิตยสาร : ปาจารยสาร ปีที่ 31 ฉบับที่ 2
บทความ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น